Koray
New member
Kırşehir Merkez Nüfusu Kaç? Bir Rakamdan Fazlası…
Selam dostlar,
Uzun zamandır foruma şöyle içten, yüreğinize dokunacak bir şey yazmak istiyordum. Bugün, basit gibi görünen ama içinde hem geçmişi hem bugünü, hem stratejiyi hem duyguyu barındıran bir konudan bahsedeceğim: Kırşehir Merkez’in nüfusu.
Evet, kulağa sıradan geliyor belki ama inanın bana, bu sadece bir rakam değil… Bu rakam, insan hikâyelerinin, göçlerin, dönüşlerin, umutların, kayıpların toplamı aslında.
---
Bir Şehrin Nabzı: Kırşehir
Kırşehir’in ortasında, akşam güneşiyle birlikte rüzgârın bozkırın tozunu kaldırdığı o saatlerde, Ahmet oturmuş çayını yudumluyordu. Her zamanki gibi düşünceliydi. Bir belediye çalışanıydı, rakamlara hâkimdi, nüfus kayıt sisteminde her yıl yenilenen verileri ezbere bilirdi. Ama bu sefer elindeki raporu biraz daha dikkatle inceledi.
“Merkez nüfusu 155 bin olmuş…” dedi kendi kendine. Ardından iç geçirdi: “Demek ki birileri daha gitmiş yine.”
Tam o sırada içeri Zeynep girdi. Ahmet’in eşi, şehirde bir psikolog. İnsan hikâyelerini dinlemek, anlamak onun işi. Masadaki raporu görünce sordu:
— Yine sayılara mı daldın Ahmet?
— Ne yapayım, elimdeki veriler bunlar. Her rakam bir hikâye ama çoğunun sonu hüzünle bitiyor.
Zeynep usulca yaklaştı, Ahmet’in elinden kâğıdı aldı.
— Sen bu rakamların arkasındaki insanları görmüyorsun bazen. Bak, o 155 binin içinde annesini köyde bırakıp çalışmaya gelen genç bir kadın var. Belki yeni evlenen bir çift, belki de emekli olup memleketine dönen bir adam...
Ahmet sustu. O, çözüm odaklı biriydi; sayılar, sistemler, planlar… Onun dünyasında duygular çoğu zaman verilerin arkasında kalırdı. Zeynep ise tam tersiydi. İnsanların duygularında yaşardı.
---
Bir Erkek, Bir Kadın ve Bir Şehir
O akşam balkonda uzun uzun konuştular.
Ahmet dedi ki:
— Şehir büyüyor ama değişiyor da. Eskiden herkes birbirini tanırdı. Şimdi apartmanlarda kimse kimseyi bilmiyor.
Zeynep gülümsedi:
— Belki de asıl büyümek budur Ahmet. Rakam artıyor, ama bağlar zayıflıyor. Biz ise o bağları yeniden kurmayı unutuyoruz.
Ahmet başını salladı.
— Ben çözüm bulmak istiyorum. Nasıl insanları şehirde tutarız, nasıl göçü azaltırız, nasıl yeni iş imkânları yaratırız...
Zeynep ona baktı, yumuşak bir sesle:
— Ben de insanların şehirden gitmek zorunda kalmadığı bir yer hayal ediyorum. Belki de çözüm sadece planlarda değil, biraz da kalplerde gizlidir.
---
Bozkırın Hikâyesi
O hafta sonu birlikte dışarı çıktılar. Kırşehir’in merkezinde gezerken eski taş binaların arasında çocuk sesleri yankılanıyordu. Küçük bir parkta, dedesinin yanında koşan bir çocuk, Ahmet’in dikkatini çekti.
— Bak Zeynep, o çocuğun dedesi burada doğmuştur belki. O çocuk ise gelecekte buradan gidebilir. Bu döngü hiç bitmiyor.
Zeynep derin bir nefes aldı.
— Biliyor musun Ahmet, ben o çocuğu görünce “Kırşehir’in nüfusu kaç?” sorusunun cevabını değil, “Kırşehir’in hikâyesi ne?” sorusunu merak ediyorum.
İşte o anda Ahmet’in içinde bir şey kıpırdadı. Rakamların ardında gerçekten insanlar vardı. Kimileri şehirden göçmüş, kimileri dönmüş, kimileri sadece hatıralarını bırakmıştı.
---
Bir Rakamın Ardındaki Gerçek
Kırşehir Merkez’in nüfusu 155 bin. Ama bu 155 bin, sadece sayılardan ibaret değil.
Bu rakamın içinde Ahmet’in planları, Zeynep’in empatisi var.
Bu şehirde yaşayan herkesin hikâyesi birbirine karışıyor; kimi umutla büyüyor, kimi sessizce uzaklaşıyor.
Bir erkek, çözüm ararken bir kadın hikâye anlatıyor.
Bir şehir, rakamlarla anılırken, asıl kimliğini insanların kalplerinde buluyor.
Ahmet sonunda şöyle dedi:
— Belki de asıl mesele, kaç kişi olduğumuz değil, birbirimizi ne kadar hissettiğimizdir.
Zeynep başını salladı.
— İşte o zaman şehir gerçekten yaşar Ahmet.
---
Forumdaşlara Not
Bu hikâyeyi paylaşmak istedim çünkü hepimiz bir yerden geldik, bir yere aitiz.
Kırşehir’in merkez nüfusu sadece bir veri değil; bu şehirde doğan, büyüyen, umut eden herkesin izidir.
Siz hiç yaşadığınız şehre böyle baktınız mı?
Bir sokağın köşesinde, bir bakkalın önünde, bir parktaki çocuk kahkahasında o şehrin ruhunu hissettiniz mi?
Yorumlarınızı, hatıralarınızı yazın dostlar.
Belki sizinkinde de bir Ahmet vardır; çözüm arayan,
ya da bir Zeynep; anlamaya çalışan…
Belki de siz, o 155 bin hikâyeden birisinizdir.
---
Son Söz
Kırşehir Merkez’in nüfusu sorulduğunda artık sadece bir rakam söylemeyin.
Deyin ki: “Orada bir şehir var; insanlarıyla, anılarıyla, sevinçleriyle, ayrılıklarıyla yaşayan…”
Çünkü bazı rakamlar sadece sayı değildir;
Bazı şehirler, kalpten okunur.
Selam dostlar,
Uzun zamandır foruma şöyle içten, yüreğinize dokunacak bir şey yazmak istiyordum. Bugün, basit gibi görünen ama içinde hem geçmişi hem bugünü, hem stratejiyi hem duyguyu barındıran bir konudan bahsedeceğim: Kırşehir Merkez’in nüfusu.
Evet, kulağa sıradan geliyor belki ama inanın bana, bu sadece bir rakam değil… Bu rakam, insan hikâyelerinin, göçlerin, dönüşlerin, umutların, kayıpların toplamı aslında.
---
Bir Şehrin Nabzı: Kırşehir
Kırşehir’in ortasında, akşam güneşiyle birlikte rüzgârın bozkırın tozunu kaldırdığı o saatlerde, Ahmet oturmuş çayını yudumluyordu. Her zamanki gibi düşünceliydi. Bir belediye çalışanıydı, rakamlara hâkimdi, nüfus kayıt sisteminde her yıl yenilenen verileri ezbere bilirdi. Ama bu sefer elindeki raporu biraz daha dikkatle inceledi.
“Merkez nüfusu 155 bin olmuş…” dedi kendi kendine. Ardından iç geçirdi: “Demek ki birileri daha gitmiş yine.”
Tam o sırada içeri Zeynep girdi. Ahmet’in eşi, şehirde bir psikolog. İnsan hikâyelerini dinlemek, anlamak onun işi. Masadaki raporu görünce sordu:
— Yine sayılara mı daldın Ahmet?
— Ne yapayım, elimdeki veriler bunlar. Her rakam bir hikâye ama çoğunun sonu hüzünle bitiyor.
Zeynep usulca yaklaştı, Ahmet’in elinden kâğıdı aldı.
— Sen bu rakamların arkasındaki insanları görmüyorsun bazen. Bak, o 155 binin içinde annesini köyde bırakıp çalışmaya gelen genç bir kadın var. Belki yeni evlenen bir çift, belki de emekli olup memleketine dönen bir adam...
Ahmet sustu. O, çözüm odaklı biriydi; sayılar, sistemler, planlar… Onun dünyasında duygular çoğu zaman verilerin arkasında kalırdı. Zeynep ise tam tersiydi. İnsanların duygularında yaşardı.
---
Bir Erkek, Bir Kadın ve Bir Şehir
O akşam balkonda uzun uzun konuştular.
Ahmet dedi ki:
— Şehir büyüyor ama değişiyor da. Eskiden herkes birbirini tanırdı. Şimdi apartmanlarda kimse kimseyi bilmiyor.
Zeynep gülümsedi:
— Belki de asıl büyümek budur Ahmet. Rakam artıyor, ama bağlar zayıflıyor. Biz ise o bağları yeniden kurmayı unutuyoruz.
Ahmet başını salladı.
— Ben çözüm bulmak istiyorum. Nasıl insanları şehirde tutarız, nasıl göçü azaltırız, nasıl yeni iş imkânları yaratırız...
Zeynep ona baktı, yumuşak bir sesle:
— Ben de insanların şehirden gitmek zorunda kalmadığı bir yer hayal ediyorum. Belki de çözüm sadece planlarda değil, biraz da kalplerde gizlidir.
---
Bozkırın Hikâyesi
O hafta sonu birlikte dışarı çıktılar. Kırşehir’in merkezinde gezerken eski taş binaların arasında çocuk sesleri yankılanıyordu. Küçük bir parkta, dedesinin yanında koşan bir çocuk, Ahmet’in dikkatini çekti.
— Bak Zeynep, o çocuğun dedesi burada doğmuştur belki. O çocuk ise gelecekte buradan gidebilir. Bu döngü hiç bitmiyor.
Zeynep derin bir nefes aldı.
— Biliyor musun Ahmet, ben o çocuğu görünce “Kırşehir’in nüfusu kaç?” sorusunun cevabını değil, “Kırşehir’in hikâyesi ne?” sorusunu merak ediyorum.
İşte o anda Ahmet’in içinde bir şey kıpırdadı. Rakamların ardında gerçekten insanlar vardı. Kimileri şehirden göçmüş, kimileri dönmüş, kimileri sadece hatıralarını bırakmıştı.
---
Bir Rakamın Ardındaki Gerçek
Kırşehir Merkez’in nüfusu 155 bin. Ama bu 155 bin, sadece sayılardan ibaret değil.
Bu rakamın içinde Ahmet’in planları, Zeynep’in empatisi var.
Bu şehirde yaşayan herkesin hikâyesi birbirine karışıyor; kimi umutla büyüyor, kimi sessizce uzaklaşıyor.
Bir erkek, çözüm ararken bir kadın hikâye anlatıyor.
Bir şehir, rakamlarla anılırken, asıl kimliğini insanların kalplerinde buluyor.
Ahmet sonunda şöyle dedi:
— Belki de asıl mesele, kaç kişi olduğumuz değil, birbirimizi ne kadar hissettiğimizdir.
Zeynep başını salladı.
— İşte o zaman şehir gerçekten yaşar Ahmet.
---
Forumdaşlara Not
Bu hikâyeyi paylaşmak istedim çünkü hepimiz bir yerden geldik, bir yere aitiz.
Kırşehir’in merkez nüfusu sadece bir veri değil; bu şehirde doğan, büyüyen, umut eden herkesin izidir.
Siz hiç yaşadığınız şehre böyle baktınız mı?
Bir sokağın köşesinde, bir bakkalın önünde, bir parktaki çocuk kahkahasında o şehrin ruhunu hissettiniz mi?
Yorumlarınızı, hatıralarınızı yazın dostlar.
Belki sizinkinde de bir Ahmet vardır; çözüm arayan,
ya da bir Zeynep; anlamaya çalışan…
Belki de siz, o 155 bin hikâyeden birisinizdir.
---
Son Söz
Kırşehir Merkez’in nüfusu sorulduğunda artık sadece bir rakam söylemeyin.
Deyin ki: “Orada bir şehir var; insanlarıyla, anılarıyla, sevinçleriyle, ayrılıklarıyla yaşayan…”
Çünkü bazı rakamlar sadece sayı değildir;
Bazı şehirler, kalpten okunur.