Önce Trentino'nun, ardından İsviçre'nin yüksek zirveleri, Segantini için ideal yerdi; yüce ve hatta pitoresk olanı değil, doğadan başlayarak dünyaya ulaşan samimi ve dolaysız ilhamı bulabileceğiniz canlı ve kirlenmemiş kaynaktı. Basit bir taklit değil, sanattan söz edebilmek için temel bir gereklilik: “Bizim dışımızda olan ve dışarıda kalan o gerçek, sanat değildir.” […]. Bunun yerine materyalin kalıcı bir sanat biçimine dönüşmesi için düşünce tarafından detaylandırılması gerekir” diye yazmıştı. Evet, çünkü Segantini bir inancın beyanından ziyade ikna olmuş bir sosyalist ve ateist olarak insanın duygularındaki maneviyatı herkesin önünde fark etti. yaratılışın muhteşemliğinde ve yalnızca sanatın evrensel ve kalıcı bir şekilde yeniden canlandırabileceği o güzelliği bir an için de olsa kendi içimizde görmemizi sağlayan örtülü melankoli duygusunda.